Of iets waar opa over zeurt
Het is terreur. Het is om stil van te worden. Het is vragen zonder antwoorden. Het is sterven en verder leven. Het is Parijs maar dan Brussel. Het is de wereld op zijn kop. Het is binnen blijven en toch buiten durven komen.
Niemand snapt het.
Sinds 9/11 leefden we in dreigingsniveau 2. Dat vergaten we een heel klein beetje. Waarvoor de letters OCAD stonden leek een goeie kwisvraag te zijn.
Tot plots.
Nu switchen we van de ene dag op de andere van dreigingsniveau 3 naar 4 en weer terug 3. Iedereen weet wat het Orgaan voor Coördinatie en Analyse van de Dreiging is en doet.
Helaas.
‘Oorlog is een film in verre landen / of iets waar opa over zeurt’, dat zingt Marcel de Groot in zijn nummer ‘Vrede’.
Is het nu oorlog of toch nog niet? Wanneer begint een oorlog echt? Zullen wij later als we opa’s en oma’s zijn ook zeuren over terrorisme vroeger?
Hij zingt ook:
‘Vrede wordt door niemand nieuw bevonden / gewoon onzichtbaar, zoals vensterglas / en niet voordat de scherven ons verwonden / zullen wij weten dat het vrede was.’
De scherven hebben ons verwond. En het deed pijn. En het doet pijn. En het zal pijn blijven doen.
Maar het leven bolt verder. Het is een beetje verontrustend dat 22/3 nu al een begrip is dat achter ons ligt en alles weer zijn gewone gangetje lijkt te gaan. Drie dagen nationale rouw en een hoop geroezemoes in de politiek later.
Ik dacht aan nog een andere zin uit dat liedje van Marcel de Groot toen ik vanmiddag in Antwerpen was.
‘Vandaag weer niets gebeurt, ik zie de mensen / als mussen zitten op een warm terras.’