Dat ik het weesgegroet niet meer kende

Soms woon je in een ander land dan waar je geboren bent. Ik zou talloze namen van mensen kunnen noemen, of van vluchtelingen die we niet kennen, of van expats die te veel verdienen… Maar omdat dit mijn blog is hoef ik daar geen doekjes om te winden: u weet het of u weet het niet, ik kom uit Rwanda. Ben ik daar blij om? Dat is soms best een ingewikkelde en nooit een uitgemaakte zaak. Alle arme negerkes die hier zijn grootgebracht in de prachtige witte wereld zouden 24 uur op 24 hun prachtige witte tanden bloot moeten lachen. En ik lach graag, dat is geweten (vooral uitlachen eerlijk gezegd). Ik heb al de eer gehad om naar Rwanda te gaan en geloof mij vrij, Afrika ruikt anders. Lacht anders. Voelt anders. Gemakshalve ga ik er toch van uit dat dat zo van toepassing is voor heel Afrika. Zo’n geur die je nooit vergeet. ’t Is de moeite.

Maar Afrika is ook arm. Echt arm. Er zullen wel enkele rijke stinkerds zitten maar die heb je hier ook. Ik zou soms als een missionaris willen zijn of zo, maar laatst kwam ik er achter dat ik het weesgegroet niet meer kende dus ja… Maar als jij of jij of jij eens iets in Afrika doet waarvan je denkt “Hey! We pakken die hele Lies Lefever mee”, volgaarne!

En of ik me nu hier of in Rwanda het meeste een vreemdeling voelde, daar zal ik nog wel een paar jaartjes over moeten slapen.

Hopelijk is er hierboven een beetje wifi, ik zou heel graag hebben dat iemand heel speciaal dit even las. Daarom wilde ik het vandaag even over Rwanda hebben.