Het tragische nummer Dodenrit

30 oktober 2016 stukjes

U zou kunnen denken dat ik geen zin meer had om te bloggen sinds er hier geen spontane sofaseks meer mogelijk is. Maar niets is minder waar! Door de vele sociaal media is bloggen toch een beetje passé geworden. Maar de snelheid van de sociale media maakt het trage bloggen dan weer uiterst charmant. Voor alles is een uitleg.  img_2297Vandaag bijvoorbeeld heb ik hier geen noemenswaardig nieuws te melden. Maar daar laat ik me niet door tegenhouden! We hebben immers een uur extra nacht gehad met dank aan het winteruur! Winteruur dat wil zeggen: gezeur over het dragen van fluo hesjes, de Jani zal er wellicht een scherpe mening over hebben, maar ze zijn nu eenmaal levensnoodzakelijk voor de zwakke weggebruiker, de eenzame man op de pechstrook of de seingevers bij kermiskoersen. Hoe deden ze dat in 1960 seg? Overigens spreek ik zelf liever over een fluovestje maar dat blijkt helaas zeer plaatselijk, hier in huis, begrepen te worden. Winteruur is ook: bij Wim Helsen en zijn hond op de sofa gaan zitten. Volg het trouw en u zal mij er op een avond zien verschijnen! Op muzikaal vlak is het dan weer belangrijk om weten dat er een nieuw plaatje met oude dingen van Drs. P is uitgebracht. U weet wel, die kerel van het tragische nummer dodenrit.

Geef die man een standbeeld Nederland! Nog op muzikaal vlak heb ik Yentl en De Boer ontdekt. Een Nederlands cabaretduo van het vrouwelijk geslacht.  Zoals dat gaat bij nieuwe ontdekkingen laat ik die dan horen aan ons kinders. Bleken zij dit nummer toch al wel te kennen zeker! Van de lessen Zedenleer. Waar geen Godsdienst volgen al niet goed voor is!

Gisteren dan weer ben ik al mijn waardigheid kwijtgeraakt in de glijbanen van Aqualibi. Ik snap niet dat er niet meer mensen gillend door die buizen slibberen. Absoluut dieptepunt was het moment dat ik vastzat in de wildwaterbaan. Meer wens ik daar niet over los te laten. Taarttechnisch zal dit ook een week van een eerste keer worden. Mijn eerste cheesecake zal het licht zien! In wezen stond ik zeer weigerachtig tegenover taarten die niet in de oven hadden gezeten, maar laatst at ik ergens een prachtstuk cheesecake met bosvruchten en toen ben ik volledig gezwicht. De gelatine ligt al klaar! Ook is het weer boekenbeurs, maar daar zullen ze mij dit jaar niet zien. Denk ik. Sinds ik een e-reader heb is alles namelijk anders. Al valt het nog wel eens voor dat ik een echt boek vastpak, meestal ontleend in de bibliotheek. Momenteel Het Rosie Effect. Een lichtjes overbodige opvolger van Het Rosie Project. Ach ja, je kan het die schrijver niet kwalijk nemen het succes van zijn eerste boek schaamteloos uit te melken. Zou ik ook doen. Als ik dan al een eerste boek had geschreven wat (nog) niet gebeurd is. Wie wel net een eerste boek geschreven heeft is de geweldige Katrijn Van Bouwel! Als u haar niet kent wil ik u warm maken om haar te volgen. En haar boek te kopen uiteraard. Ook mij kan u her en der volgen. Op twitter en instagram ben ik behoorlijk aanwezig. Verder nog wat korte berichten meegeven. De nieuwe Humo is iets beter dan de oude al is het jammer dat ze die vernieuwing niet hebben aangegrepen om de oude Korneel weer te laten opdraven. Er speelt een fantastische animatiefilm in de cinema, mijn naam is Courgette, een film voor kinderen en ouders die niet gebaseerd is op een hoop vrolijkheid.ma-vie-de-courgette-2016-claude-barras-917-poster-450 Ik twijfel over een baksteen kleurige winterjas die ik bij JBC gezien heb. De batterij van mijn iPhone is terminaal. Halloween blijft een foemp gebeuren maar toch heb ik hier in huis een ware Halloween evocatie gemaakt met pompoenen en kaarsen en al. Ik ben (hou u vast) beginnen breien. Toegegeven, met zo’n handige breiringen. Maar een muts is een muts en ik heb al twee mutsen gemaakt. Mijn beste vriendin en ik zijn allebei complete rampen in het uitzoeken van de weg eender waar wat ons niet in staat stelt samen een citytrip te maken. Gelukkig hebben we allebei nog een beste vriendin dus gaan we beiden apart met onze andere beste vriendin op citytrip. Mijn twee petekinderen stellen het wel. En er zijn nog twee nabije baby’s geboren wat ronduit fantastisch is. Eén daarvan is het dochtertje van de zoon van mijn zus wat mij de titel – ik heb het opgezocht – oudtante heeft opgeleverd. Aanstaande 7 november zijn wij 7 jaar getrouwd. Onze krant zat gisteren te laat in de bus wat het verder verloop van de dag danig in de war heeft gestuurd. Wij hebben tijdelijk twee goudvissen die – had ik totaal niet verwacht – best veel lawaai maken. De zon schijnt, de bladeren verkleuren en ik voel heel veel herfstliefde.