Goeien bal, Erik!
Gisteren ging ik naar de cinema. Met mijn huidige en tevens eerste echtgenoot. Wij dachten: hoho, donderdag date-dag, laten we daar eens lekker tegenin gaan, we doen een dinsdag date-dag! (Wij zijn altijd al zeer rebels geweest, ziet u.)
Qua cinema Kinepolis in Brussel, qua film ‘de premier’.
Popcorn gekocht, zelf drinken meegenomen. (Gierigaards, dat zijn wij ook, weet u.)
Het is misschien goed om even mee te geven dat ik echt totaal NIKS ken van films. Ik heb de meeste Vlaamse films gezien, dat wel, maar alle ‘echte’ belangrijke films heb ik nog nooit gezien. De Hollywoodacteurs die ik ken, ken ik vooral uit de schandaalpers. Als ik twee keer per jaar Maria met Kapitein von Trapp zie kussen is het eigenlijk helemaal al prima voor mij!
Wij dus zaal 23 binnen. Ik was wel een beetje op mijn hoede want ik zit al een tijdje met een teveel aan Koen De Bouw in mijn maag. Maar hej, ’t was nen toffe film! Vooral door een favorietje van mij, Charlotte Vandermeersch, de schitterende Dirk – Pietje De Leugenaar – Roofthooft en een zalige Stijn Van Opstal. (Ook opgekweekt in Beerse!)
Meteen toen wij de zaal uitkwamen zei ik tegen mijn huidige man en tevens eerste echtgenoot: gij moet nie denken dat ge nog één voet binnenzet als ge een kind maakt bij een ander vrouw! Ook al is die dood!
Maar we deden van dinsdag, date-dag dus ik hield mij koest. Liefde is immers een werkwoord.. En bovendien was dat vermoedelijk ook niet de essentie van de film. Maar toch.
Geweld, daar kan ik niet zo goed tegen. En er was behoorlijk wat geweld in deze prent te zien. En bloed! En lijken! En schieten enzo. Meermaals mijn blik moeten afwenden.
Er zaten ook wat zekerheden in deze film. Bijvoorbeeld dat het altijd regent in België en dat het hoofdpersonage er altijd uitkomt als een soort held. Een scheefpoeper in dit geval maar niettemin een held.
De hit Lacia ch’io pianga, een aria voor sopraan van Handel uit 1711 kwam ook op het juiste moment. Voor u er onterecht vanuit zou gaan dat ik bekend ben met het genre: niet echt, maar ik heb in een duister verleden klassieke zang gevolgd en die aria ken ik toevallig nog helemaal (er was dwang bij, destijds) vanbuiten.
Dat de president van Amerika in de film Helen Caulfield noemde, deed mij dan weer aan Holden denken. Wie is Holden fluisterde mijn man terug toen ik hem dat toegefluisterd had. Geduldig fluisterde ik: Holden Caulfield uit The Catcher in the Rye! Het boek dat Mark Chapman bij zich had toen hij John Lennon neerschoot 8 december 1980. Stond ook in ‘de prachtige 80’ van Radio 1 trouwens. (Van boeken, muziek en faits divers ben ik redelijk perfect op de hoogte!)
Nee, serieus. Toffe film zoals ik al zei. Goeien bal, Erik! Toffer dan Loft ook, maar dat komt dan waarschijnlijk omdat ik nóg minder tegen scheefpoepen kan dan tegen geweld.